Sarıgöl Ovası'nda bağ budaması sırasında bulunan 'çoban üzümü' geleneği sürüyor
Manisa'nın üzümüyle bilinen Sarıgöl Ovasında, kış aylarında soğuk havaya rağmen süren bağ budama çalışmaları sırasında asmalarda nadiren görülen tek salkım üzümler, yerel üreticiler ve bahçe işçileri arasında dikkat çekiyor. Bu nadir gördükleri üzümler halk arasında 'çoban üzümü' olarak anılıyor ve budama sırasında karşılaşıldığında işçiler arasında paylaşılıp tüketiliyor.
Geçmişten günümüze isim ve uygulama
Yaşlı bağcılar, 'çoban üzümü' adının bölgedeki eski uygulamalara dayandığını aktarıyor. Anlatılanlara göre, eskiden üzüm hasadı sonrasında bağların yaprakları koyun sürülerine yemlik olarak verilirdi. Çobanlar sürülerini sabah erken saatlerde bağların içine koyar, hayvanlar günlerce bağlarda otlatılırken asmalarda unutulmuş tek tük salkımlar çobanlar tarafından yenirdi. Bu alışkanlık, asmalarda kalan tek tük üzümlere verilen adı açıklıyor ve isim günümüze kadar taşınmış durumda.
Güncel uygulama ve önemi
Bugün bağlara sürü sokma uygulaması yaygın olmamakla birlikte, kışın budama yapan tarım işçileri zaman zaman bu tek salkımlara rastlıyor. Budama sırasında bulunan 'çoban üzümü'nün işçiler arasında paylaşılması, hem küçük bir lezzet molası hem de bağcılık geleneklerinin canlı bir izini oluşturuyor. Bu küçük pratik, bölgedeki üretim süreçlerinde değişen uygulamalara rağmen kültürel belleğin devam ettiğine işaret ediyor.
Özetle, Sarıgöl'de bağ budaması sırasında karşılaşılan 'çoban üzümü' hem geçmişteki tarımsal uygulamaları anlatan bir örnek teşkil ediyor hem de bugün çalışanların soğuk havada paylaştığı küçük ama anlamlı bir gelenek olarak varlığını sürdürüyor.
MANİSA’NIN SARIGÖL OVASI’NDA KIŞIN SOĞUK GÜNLERİNDE SÜREN BAĞ BUDAMA ÇALIŞMALARI SIRASINDA ASMALARDA ENDER OLARAK RASTLANAN VE ‘ÇOBAN ÜZÜMÜ’ OLARAK ADLANDIRILAN TEK SALKIM ÜZÜMLER, İŞÇİLER TARAFINDAN PAYLAŞILARAK AFİYETLE TÜKETİLİYOR.
